Eu system handlu emisjami

Unijny system handlu uprawnieniami do emisji - przyszłość systemu Zjednoczone Królestwo uważa, że ​​unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS), największy na świecie system limitów i handlu, powinien pozostać kamieniem węgielnym unijnej polityki w zakresie energii i zmian klimatu. EU ETS pokazuje ambicje Europy, aby działać jako światowy lider w walce ze zmianami klimatu poprzez dostarczanie funkcjonalnego i skutecznego rynku emisji. Dalszy sukces EU ETS ma kluczowe znaczenie dla pomocy UE w osiągnięciu celów na lata 2030 i 2050 przy najniższych kosztach oraz w stworzeniu podstaw globalnego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Unijny system handlu uprawnieniami do emisji: problemy i reformy Rynek EU ETS ma obecnie nadwyżkę około 2 miliardów uprawnień (co odpowiada liczbie lat uprawnień w ramach pułapu EU ETS), który, jeśli nie zostanie rozwiązany, ma obniżyć sygnał inwestycje w węgiel przez co najmniej dziesięć lat i prawdopodobnie zwiększy ogólne koszty realizacji naszych przyszłych celów redukcji emisji. Nadwyżka jest wynikiem połączenia czynników, które obejmują: Nieprzewidziany szok - recesję gospodarczą. Słaby cel na 2020 r., Który nie jest zgodny z najmniej kosztowną ścieżką prowadzącą do osiągnięcia celów obniżenia emisji do 2050 r. Oraz dostęp do kredytów z projektów w ramach pułapu EU ETS. Aby zaradzić nadwyżkom uprawnień i przejść w kierunku opłacalności ekonomicznej niskoemisyjnej, ETS należy zreformować i wzmocnić. Obecnie istnieją dwa wnioski EU ETS dotyczące realizacji tych celów: Faza IV EU ETS: szersza reforma systemu EU ETS na lata 2021-2030, obejmująca takie aspekty, jak ogólne ambicje, ucieczka emisji oraz wsparcie modernizacji sektora energetycznego i innowacji technologicznych oraz rynku Rezerwa stabilności (MSR): uzgodniony środek służący zaradzeniu nadwyżce 2 miliardów uprawnień w systemie, wzmocnieniu sygnału inwestycyjnego i poprawie odporności systemu EU ETS. Faza IV EU ETS (2021-2030) W lipcu 2018 r. Komisja Europejska opublikowała wniosek legislacyjny dotyczący reformy systemu EU ETS na następny etap (2021-2030). Kluczowe elementy propozycji Komisji obejmują zwiększenie tempa ograniczania emisji co roku, przy zachowaniu sprzedaży w drodze licytacji jako głównej metody przydzielania uprawnień, zmniejszenia liczby sektorów przemysłowych uznanych za zagrożone ucieczką emisji, utworzenia funduszu na rzecz innowacji wspierać rozwój wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS), innowacyjnych projektów w zakresie odnawialnych źródeł energii i innowacji przemysłowych w całej UE oraz fundusz na wsparcie modernizacji sektora energetycznego w państwach członkowskich o niższych dochodach. Wielka Brytania z zadowoleniem przyjmuje te propozycje jako krok w kierunku stworzenia bardziej solidnego i skutecznego systemu. W szczególności proponowany podział między licytowaniem a bezpłatnym przyznawaniem uprawnień, szeroki zakres nowego funduszu na rzecz innowacji oraz racjonalizacja listy ucieczki emisji są pozytywnymi środkami służącymi wzmocnieniu EU ETS. Pozostają jednak problemy z wnioskiem, które należy rozwiązać, aby stworzyć bardziej skuteczny system. Aby zapewnić odpowiednie zachęty do obniżenia kosztów przy najniższych kosztach, jednocześnie wspierając przemysł poprzez przejście na gospodarkę niskoemisyjną, Zjednoczone Królestwo popiera: pułap EU ETS zgodny z celem UE dotyczącym co najmniej 40 krajowych emisji gazów cieplarnianych obniżki do 2030 r., z uwzględnieniem wniosków Rady Europejskiej z października 2017 r. Bezpieczny, płynny rynek węgla. Jest to niezwykle ważne, aby zapewnić odpowiednie zachęty dla instalacji w celu zmniejszenia emisji, przynosząc opłacalne redukcje i innowacje. Ukierunkowane, opłacalne i oparte na ryzyku wsparcie wycieku emisji. W kontekście malejącej podaży bezpłatnych przydziałów wsparcie powinno być skoncentrowane na tych sektorach, które są najbardziej zagrożone ucieczką emisji, aby ograniczyć do minimum ucieczkę emisji, a sektory o niższym ryzyku również otrzymują wsparcie. Mocna baza dowodów jest niezbędna do osiągnięcia tego celu. Minimalizacja obciążeń administracyjnych dla operatorów, w szczególności małych nadawców. Istotne jest, aby koszty dla wszystkich operatorów były utrzymywane na jak najniższym poziomie, aby zmniejszyć wpływ na konkurencyjność EU ETS. Przejrzyste i efektywne pod względem kosztów zarządzanie funduszami w celu wsparcia dekarbonizacji brytyjskich i unijnych sektorów przemysłowych i energetycznych. Fundusze na rzecz innowacji i modernizacji muszą przyczynić się do dekarbonizacji, co będzie kluczem do umożliwienia UE osiągnięcia celów na lata 2030 i 2050. Dalsze szczegóły można znaleźć w dokumencie politycznym na temat stanowiska Wielkiej Brytanii. Skontaktuj się z zespołem DECC EU ETS, jeśli chcesz podzielić się swoimi uwagami i pomysłami na temat przyszłości EU ETS na eu. etsdecc. gsi. gov. uk Rezerwa stabilności rynku We wrześniu 2018 r. Rada UE głosowała za wprowadzeniem stabilności rynku Rezerwa (MSR) na EU ETS nastąpiła po zatwierdzeniu przez Parlament Europejski w lipcu 2018 r. MSR zostanie wdrożony od początku 2019 r. I jest solidnym, przewidywalnym, opartym na regułach mechanizmem dostosowywania liczby uprawnień sprzedawanych na aukcji, w celu zapewnienie podaży reaguje na zmieniające się okoliczności (takie jak nieprzewidziany szok), podobnie jak na rynkach naturalnych, oraz promowanie równowagi rynkowej. MSR zmierzy się z szacowaną 2 miliardami nadwyżek uprawnień, które narosły w EU ETS, poprzez umieszczenie około 1,5 miliarda uprawnień bezpośrednio w rezerwie przed 2021 r., Rozpoczynając fazę IV EU ETS. Gdy nadwyżka przekroczy górny próg, MSR usunie uprawnienia z rynku i umieści je w rezerwie, a uprawnienia zostaną zwrócone z rezerwy, gdy nadwyżka spadnie poniżej niższego progu lub jeśli ceny gwałtownie wzrosną. Zwalczanie nadwyżki uprawnień wzmocni zachęty do stosowania technologii niskoemisyjnych i zapewni skuteczny, długoterminowy sygnał cenowy dotyczący emisji dwutlenku węgla, który rozwija się płynnie, chroniąc przemysł przed zbyt szybkim wzrostem cen w przyszłości. Więcej szczegółów na temat MSR można znaleźć na stronie internetowej Komisji Europejskiej. Wielka Brytania odegrała znaczącą rolę w osiągnięciu porozumienia w sprawie silnego i skutecznego MSR, co pomoże zagwarantować, że Europa będzie mogła efektywnie spełniać długoterminowe zobowiązania do redukcji emisji. Aby poinformować o stanowisku Zjednoczonego Królestwa, rząd przeprowadził analizę wpływu szeregu scenariuszy MSR, w tym analizę cen węgla od analityków rynkowych. Więcej informacji na temat stanowiska Wielkiej Brytanii można znaleźć w naszym dokumencie strategicznym. Analiza brytyjskich rządów została przedstawiona w naszej pracy analitycznej. W styczniu 2018 r. Opublikowaliśmy raport z badań zewnętrznych zlecony przez Departament Energii i Zmiany Klimatyczne, przeprowadzony przez Ecofys i London School of Economics (LSE), w celu oceny opcji projektowych dla rynku Rezerwa stabilności. Raport końcowy i powiązana ocena partnerska są dostępne. Skontaktuj się z zespołem DECC EU ETS, jeśli chciałbyś uzyskać więcej informacji na temat MSR eu. etsdecc. gsi. gov. uk Zaangażowanie i gromadzenie dowodów Aby rozszerzyć naszą bazę dowodową na temat tego, jak należy zreformować EU ETS i poinformować rządy na temat Reforma EU ETS, Departament Energii i Zmian Klimatycznych zlecił projekt badawczy dotyczący podejścia do ustalania pułapów i znaczenia pewności cen w EU ETS. Raport został opracowany przez Ecofys UK Ltd. i Oxford Energy Associates oraz recenzowany przez dr Herman Vollebergh (Uniwersytet Erazma w Rotterdamie). W 2017 r. Komisja Europejska rozpoczęła dwie konsultacje z zainteresowanymi stronami, dotyczące reformy systemu EU ETS po 2020 r. Odpowiedzi Zjednoczonego Królestwa na konsultacje w sprawie ucieczki emisji i szerszych faz IV reformy są dostępne online. Fazy 1 i 2 (2005-2017) Zasady w dwóch pierwszych okresach handlu unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) różniły się pod istotnymi względami od zasadniczych obecnego trzeciego okresu (2017-2020). Pierwsze kroki Protokół z Kioto z 1997 r. Ustanowił po raz pierwszy prawnie wiążące cele redukcji emisji lub limity dla 37 krajów uprzemysłowionych. Doprowadziło to do konieczności spełnienia tych celów przez instrumenty polityki. W marcu 2000 r. Komisja Europejska przedstawiła zieloną księgę z kilkoma pierwszymi pomysłami dotyczącymi projektu EU ETS. Służyło to jako baza do licznych dyskusji z zainteresowanymi stronami, które dodatkowo pomogły w ukształtowaniu systemu. Dyrektywa w sprawie EU ETS została przyjęta w 2003 r., A system uruchomiono w 2005 r. Limit uprawnień został ustalony na poziomie krajowym za pośrednictwem krajowych planów rozdziału uprawnień (NAP). Faza 1 (2005-2007) Trzyletni pilotaż uczenia się poprzez działanie przygotowujące do fazy 2, kiedy system EU ETS musiałby skutecznie funkcjonować, aby pomóc UE osiągnąć cele z Kioto. Kluczowe cechy fazy 1: Objęte tylko emisjami CO2 z wytwórców energii i energochłonnych gałęzi przemysłu Prawie wszystkie uprawnienia zostały przyznane przedsiębiorstwom za darmo Kara za nieprzestrzeganie prawa wynosi 40 za tonę Faza 1 doprowadziła do ustalenia ceny bezemisyjnego handlu emisjami w całej UE zapewnia infrastrukturę niezbędną do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji z przedsiębiorstw, których dotyczy. Wobec braku wiarygodnych danych dotyczących emisji, pułapy w fazie 1 zostały ustalone na podstawie szacunków. W rezultacie łączna liczba wydanych uprawnień przekroczyła emisje, a wraz z podażą znacznie przekraczającą popyt, w 2007 r. Cena uprawnień spadła do zera (zasiłki pierwszej fazy nie mogły zostać zaksięgowane do wykorzystania w fazie 2). Faza 2 (2008-2017) Faza 2 zbiegła się z pierwszym okresem rozliczeniowym Protokołu z Kioto. gdzie kraje EU ETS miały konkretne cele redukcji emisji. Kluczowe cechy etapu 2: Niższy limit uprawnień (około 6,5 niższe w porównaniu do 2005 r.) 3 nowe kraje dołączyły do ​​Islandii, Liechtensteinu i Norwegii Emisje tlenku azotu z produkcji kwasu azotowego włączone przez kilka krajów Udział darmowej alokacji spadł nieznacznie do Około 90 Kilku krajów przetrzymało aukcje Kara za nieprzestrzeganie przepisów wzrosła do 100 na tonę. Przedsiębiorstwa mogą kupować międzynarodowe kredyty, których łączna wartość odpowiada 1,4 miliarda ton rejestrów Unii Europejskiej zastępujących rejestry krajowe, a Dziennik transakcji Unii Europejskiej (EUTL) zastępuje Niezależny dziennik transakcji Wspólnoty (CITL) Sektor lotniczy został włączony do EU ETS w dniu 1 stycznia 2017 r. (Ale wniosek o loty do iz państw pozaeuropejskich został zawieszony w 2017 r.) Ponieważ obecne dane dotyczące rocznych emisji z fazy pilotażowej były już dostępne, limit na uprawnienia został zmniejszony w fazie 2, w oparciu o rzeczywiste emisje. Jednak kryzys gospodarczy z 2008 r. Doprowadził do zmniejszenia emisji, które były większe niż oczekiwano. Doprowadziło to do dużej nadwyżki uprawnień i kredytów. które w dużym stopniu odbiły się na cenie dwutlenku węgla w fazie 2. Ewolucja europejskiego rynku uprawnień do emisji CO2 Rynek uprawnień do emisji rozwijał się silnie od samego początku. W fazie 1 obroty wzrosły z 321 milionów uprawnień w 2005 r. Do 1,1 miliarda w 2006 r. I 2,1 miliarda w 2007 r. zgodnie z rocznymi raportami na temat rynku węgla w Banku Światowym. EU ETS pozostał głównym motorem międzynarodowego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla w fazie 2. W 2017 r. Na przykład świadczenia UE stanowiły 84 wartości całego globalnego rynku emisji. Wolumen obrotu skoczył z 3,1 miliarda w 2008 roku do 6,3 miliarda w 2009 roku. W 2017 roku sprzedano 7,9 miliarda uprawnień (wartość 56 miliardów). Dzienne obroty przekroczyły w połowie 2017 r. 70 milionów, dane zebrane przez Bloomberg New Energy Finance i London Energy Brokers Association. Wolumeny handlu w ramach uprawnień do emisji w UE (w mln) Źródło: Bloomberg New Energy Finance. Ryciny zaczerpnięte z Bloomberg, ICE, Bluenext, EEX, GreenX, Climex, CCX, Greenmarket, Nordpool. Inne źródła obejmują szacunki UNFCCC i Bloomberg New Energy Finance. Monitorowanie, raportowanie i weryfikacja emisji EU ETS Ustawodawstwo Elektroniczne szablony do raportowania emisji od operatorów statków powietrznych Formaty wymiany danych dla EU ETS Faza II 1a - Prezentacje widoku drzewa EUETSRequest: w. pdf i. png 1b - Widok drzewa reprezentacji EUETSReport: w. pdf i. png 2a - Diagramy zależności encji (ERD) EUETSRequest: w. pdf i. vsd 2b - Diagramy zależności encji (ERD) EUETSReport: in. pdf i. vsd 3 Struktura elementów danych i opisy semantyczne Handel emisjami w UE System (EU ETS) Unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) jest kamieniem węgielnym polityki UE w zakresie zwalczania zmian klimatycznych i kluczowego narzędzia pozwalającego obniżyć emisję gazów cieplarnianych w sposób efektywny kosztowo. Jest to pierwszy na świecie główny rynek węgla i pozostaje największy. działa w 31 krajach (wszystkie 28 krajów UE oraz Islandia, Liechtenstein i Norwegia) ogranicza emisje z ponad 11 000 instalacji wykorzystujących duże ilości energii (elektrownie i zakłady przemysłowe), a linie lotnicze działające między tymi krajami obejmują około 45 emisji gazów cieplarnianych w UE. System limitów i handlu EU ETS działa na zasadzie ograniczenia i handlu. Określa się górny limit całkowitej ilości niektórych gazów cieplarnianych, które mogą być emitowane przez instalacje objęte systemem. Limit jest zmniejszany w miarę upływu czasu, więc łączna emisja spada. W ramach pułapu przedsiębiorstwa otrzymują lub kupują uprawnienia do emisji, które mogą wymieniać między sobą w razie potrzeby. Mogą również kupować ograniczoną liczbę międzynarodowych kredytów z projektów oszczędzających emisje na całym świecie. Limit całkowitej liczby dostępnych uprawnień zapewnia ich wartość. Po każdym roku firma musi przekazać wystarczającą ilość uprawnień, aby pokryć wszystkie emisje, w przeciwnym razie nałożone zostaną wysokie grzywny. Jeśli firma ograniczy emisje, może zachować zapasowe uprawnienia do pokrycia przyszłych potrzeb lub sprzedać je innej firmie, która nie ma przydziałów. Handel zapewnia elastyczność, dzięki której emisje są redukowane tam, gdzie jest to najmniej kosztowne. Solidna cena emisji dwutlenku węgla promuje również inwestycje w czyste, niskoemisyjne technologie. Kluczowe cechy etapu 3 (2017-2020) EU ETS znajduje się obecnie w trzeciej fazie znacząco różni się od faz 1 i 2. Główne zmiany są następujące: W miejsce poprzedniego systemu krajowych limitów obowiązuje jednolity pułap emisji w całej UE Licytacja jest domyślną metodą alokacji uprawnień (zamiast bezpłatnych uprawnień), a zharmonizowane zasady przydziału są stosowane do uprawnień, które wciąż są przekazywane za darmo Więcej sektorów i gazów uwzględniono 300 milionów uprawnień odłożonych w ramach rezerwy dla nowych instalacji w celu sfinansowania wdrażania innowacyjnych technologii energii odnawialnej oraz wychwytywania i składowania dwutlenku węgla za pośrednictwem programu NER 300 Sektory i gazy objęte systemem System obejmuje następujące sektory i gazy z skoncentrować się na emisjach, które można zmierzyć, zgłosić i zweryfikować z wysoką dokładnością: dwutlenek węgla (CO 2) z energetyki i wytwarzania ciepła energochłonne sektory przemysłu, w tym rafinerie ropy naftowej, huty i produkcja żelaza, aluminium, metali, cementu , wapno, szkło, ceramika, masa celulozowa, papier, tektura, kwasy i chemikalia organiczne luzem komercyjne lotnictwo podtlenek azotu (N 2 O) z produkcji kwasów azotowych, adypinowych i glioksalowych oraz perfluorowęglowodorów glioksalu (PFC) z produkcji aluminium Udział w EU ETS jest obowiązkowy dla firm z tych sektorów. ale w niektórych sektorach uwzględnione są tylko rośliny powyżej pewnej wielkości, niektóre małe instalacje mogą zostać wykluczone, jeżeli rządy wprowadzą środki fiskalne lub inne środki, które zmniejszą ich emisje o równoważną ilość w sektorze lotniczym, do 2018 r. EU ETS będzie stosowany tylko do lotów między portami lotniczymi znajdującymi się w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG). Realizacja redukcji emisji EU ETS udowodnił, że wprowadzenie ceny węgla i obrót nim może zadziałać. Emisje z instalacji w systemie spadają zgodnie z założeniami o około 5 w porównaniu z początkiem fazy 3 (2017) (patrz dane z 2018 r.). W 2020 roku. emisje z sektorów objętych systemem będą o 21 niższe niż w 2005 r. Rozwijanie rynku emisji dwutlenku węgla Utworzony w 2005 r. EU ETS jest pierwszym na świecie i największym międzynarodowym systemem handlu uprawnieniami do emisji, który obejmuje ponad trzy czwarte międzynarodowego handlu emisjami. EU ETS inspiruje również rozwój handlu emisjami w innych krajach i regionach. UE dąży do powiązania EU ETS z innymi kompatybilnymi systemami. Główne prawodawstwo dotyczące EU ETS Sprawozdania dotyczące rynku węgla Przegląd unijnego systemu ETS dla etapu 3 Wdrożenie Prace legislacyjne dotyczące dyrektywy 200387WE Prace poprzedzające wniosek Komisji Wniosek Komisji z października 2001 r. Reakcja Komisji na przeczytanie wniosku w Radzie i Parlamencie (w tym wspólne stanowisko Rady) Otwarte wszystkie pytania Pytania i odpowiedzi dotyczące zrewidowanego systemu handlu uprawnieniami do emisji w UE (grudzień 2008 r.) Jaki jest cel handlu emisjami Celem unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) jest pomoc państwom członkowskim UE w wypełnieniu ich zobowiązań w zakresie ograniczenia lub ograniczenia emisji gazów cieplarnianych emisji w sposób opłacalny. Umożliwienie uczestniczącym przedsiębiorstwom kupowania lub sprzedaży uprawnień do emisji oznacza, że ​​redukcje emisji można osiągnąć przy najmniejszym koszcie. EU ETS to kamień węgielny strategii UE na rzecz walki ze zmianami klimatu. Jest to pierwszy międzynarodowy system handlu emisjami CO 2 na świecie, który działa od 2005 r. Od 1 stycznia 2008 r. Ma zastosowanie nie tylko do 27 państw członkowskich UE, ale także do pozostałych trzech członków Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Norwegia, Islandia i Liechtenstein. Obecnie obejmuje ponad 10 000 instalacji w sektorach energetycznym i przemysłowym, które wspólnie odpowiadają za blisko połowę emisji CO2 w UE i 40 całkowitych emisji gazów cieplarnianych. Nowelizacja dyrektywy EU ETS, uzgodniona w lipcu 2008 r., Wprowadzi sektor lotnictwa do systemu od 2017 r. Jak działa handel emisjami? EU ETS to system limitów i handlu, to znaczy, że ogranicza ogólny poziom dozwolonych emisji, ale w ramach tego limitu umożliwia uczestnikom systemu kupowanie i sprzedawanie uprawnień zgodnie z ich potrzebami. Dodatki te są wspólną walutą handlową w sercu systemu. Jeden dodatek daje posiadaczowi prawo do emisji jednej tony CO 2 lub równoważnej ilości innego gazu cieplarnianego. Ograniczenie całkowitej liczby uprawnień powoduje niedobór na rynku. W pierwszym i drugim okresie rozliczeniowym w ramach programu państwa członkowskie musiały sporządzić krajowe plany rozdziału uprawnień, które określają całkowity poziom emisji ETS i liczbę uprawnień do emisji, które otrzymuje każda instalacja w ich kraju. Pod koniec każdego roku instalacje muszą zrzec się uprawnień odpowiadających ich emisjom. Firmy, które utrzymują emisje poniżej poziomu swoich uprawnień, mogą sprzedawać swoje nadwyżki uprawnień. Osoby borykające się z trudnościami w utrzymaniu emisji zgodnie ze swoimi dodatkami mają wybór między podjęciem środków mających na celu zmniejszenie własnych emisji, takich jak inwestowanie w bardziej wydajną technologię lub zużywających mniej węglowodorów źródła energii lub kupowanie dodatkowych uprawnień, których potrzebują na rynku, lub połączenie tych dwóch. Takie wybory są prawdopodobnie określane na podstawie kosztów względnych. W ten sposób emisje zmniejszają się tam, gdzie jest to najbardziej opłacalne. Jak długo działa EU ETS? EU ETS został uruchomiony 1 stycznia 2005 r. Pierwszy okres handlowy trwał trzy lata do końca 2007 r. I był etapem przygotowującym do fazy przygotowawczej do decydującego drugiego okresu handlowego. Drugi okres handlowy rozpoczął się 1 stycznia 2008 r. I trwa pięć lat do końca 2017 r. Znaczenie drugiego okresu handlowego wynika z faktu, że pokrywa się on z pierwszym okresem zobowiązań w ramach protokołu z Kioto, podczas którego UE i inne kraje uprzemysłowione muszą realizować swoje cele w celu ograniczenia lub ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. W drugim okresie rozliczeniowym emisje w ramach EU ETS zostały ograniczone do około 6,5 poniżej poziomu z 2005 r., Aby pomóc zapewnić, że UE jako całość, a państwa członkowskie indywidualnie, wywiązują się ze swoich zobowiązań z Kioto. Jakie są główne wnioski wyciągnięte z dotychczasowego doświadczenia? EU ETS postawił na węgiel ceną i udowodnił, że działa handel emisjami gazów cieplarnianych. Pierwszy okres handlowy z powodzeniem ustanowił wolny handel uprawnieniami do emisji w całej UE, wprowadził niezbędną infrastrukturę i rozwinął dynamiczny rynek uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Korzyści dla środowiska wynikające z pierwszej fazy mogą być ograniczone z powodu nadmiernego przydziału uprawnień w niektórych państwach członkowskich i niektórych sektorach, głównie dzięki poleganiu na prognozach emisji przed udostępnieniem zweryfikowanych danych dotyczących emisji w ramach EU ETS. Kiedy publikacja zweryfikowanych danych dotyczących emisji za 2005 r. Uwidoczniła tę nadmierną alokację, rynek zareagował tak, jak należałoby oczekiwać, obniżając cenę rynkową uprawnień. Dostępność zweryfikowanych danych dotyczących emisji pozwoliła Komisji na zapewnienie, że górny limit przydziałów krajowych w ramach drugiego etapu jest ustalony na poziomie, który powoduje rzeczywiste zmniejszenie emisji. Oprócz podkreślenia zapotrzebowania na zweryfikowane dane dotychczasowe doświadczenia pokazały, że większa harmonizacja w ramach EU ETS jest niezbędna, aby zapewnić osiągnięcie celów redukcji emisji przy minimalnych kosztach przy minimalnych zakłóceniach konkurencji. Konieczność większej harmonizacji jest najbardziej oczywista w odniesieniu do sposobu ustalania limitu ogólnych uprawnień do emisji. Pierwsze dwa okresy handlowe pokazują również, że bardzo różne krajowe metody przyznawania uprawnień instalacjom zagrażają uczciwej konkurencji na rynku wewnętrznym. Ponadto potrzebna jest większa harmonizacja, doprecyzowanie i udoskonalenie w odniesieniu do zakresu systemu, dostępu do kredytów z projektów redukcji emisji poza UE, warunków łączenia EU ETS z systemami handlu emisjami w innym miejscu oraz monitorowania, weryfikacji i wymagania dotyczące sprawozdawczości. Jakie są główne zmiany w EU ETS i od kiedy będą miały zastosowanie? Uzgodnione zmiany w projekcie będą obowiązywać od trzeciego okresu handlowego, tj. Od stycznia 2017 r. Prace przygotowawcze rozpoczną się natychmiast, a obowiązujące przepisy nie ulegną zmianie do stycznia 2017 r. w celu zapewnienia utrzymania stabilności regulacyjnej. EU ETS w trzecim okresie będzie bardziej wydajnym, bardziej zharmonizowanym i sprawiedliwszym systemem. Zwiększoną wydajność osiąga się dzięki dłuższemu okresowi rozliczeniowemu (8 lat zamiast 5 lat), solidnemu i corocznie zmniejszającemu się pułapowi emisji (21 redukcji w 2020 r. W porównaniu z 2005 r.) Oraz znacznemu wzrostowi liczby aukcji (z mniej niż 4 w fazie 2 do ponad połowy w fazie 3). W wielu obszarach uzgodniono większą harmonizację, w tym w odniesieniu do pułapu (pułap ogólnoeuropejski zamiast krajowych limitów w fazach 1 i 2) oraz zasady przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień. Uczciwość systemu została znacznie zwiększona dzięki przejściu na ogólnounijne zasady bezpłatnych przydziałów dla instalacji przemysłowych i wprowadzeniu mechanizmu redystrybucji, który uprawnia nowe państwa członkowskie do sprzedaży większej liczby uprawnień na aukcji. W jaki sposób ostateczny tekst jest porównywalny z pierwotnym wnioskiem Komisji? Cele w zakresie klimatu i energii uzgodnione na wiosennym posiedzeniu Rady Europejskiej w 2007 r. Zostały zachowane, a ogólna struktura wniosku Komisji dotyczącego EU ETS pozostaje nienaruszona. Oznacza to, że będzie istniała ogólnounijna granica liczby uprawnień do emisji, a limit ten zmniejszy się corocznie wzdłuż liniowej linii trendu, która będzie kontynuowana po zakończeniu trzeciego okresu handlowego (2017-2020). Główna różnica w porównaniu z wnioskiem polega na tym, że sprzedaż uprawnień na aukcjach będzie odbywać się wolniej. Jakie są główne zmiany w porównaniu z wnioskiem Komisji? Podsumowując, główne zmiany, które zostały wprowadzone do wniosku, są następujące: niektóre państwa członkowskie mają opcjonalne i tymczasowe odstępstwo od zasady, że żadne uprawnienia nie mogą być przyznawane bezpłatnie do wytwórców energii elektrycznej od 2017 r. Ta możliwość odstąpienia jest dostępna dla państw członkowskich, które spełniają pewne warunki związane z wzajemnymi połączeniami sieci elektrycznej, udziałem jednego paliwa kopalnego w produkcji energii elektrycznej oraz PKBcapita w stosunku do średniej UE-27. Ponadto ilość bezpłatnych uprawnień, które państwo członkowskie może przeznaczyć na elektrownie, jest ograniczona do 70 emisji dwutlenku węgla z odpowiednich zakładów w fazie 1 i spadków w kolejnych latach. Ponadto przydział bezpłatnych uprawnień w fazie 3 może zostać przyznany jedynie elektrowniom, które są eksploatowane lub budowane nie później niż pod koniec 2008 r. Patrz odpowiedź na pytanie 15 poniżej. W dyrektywie będzie więcej szczegółów na temat kryteriów, które należy stosować w celu określenia sektorów lub podsektorów uznanych za narażone na znaczące ryzyko ucieczki emisji. oraz wcześniejszą datę publikacji listy Komisji w tych sektorach (31 grudnia 2009 r.). Co więcej, z zastrzeżeniem przeglądu, gdy zostanie osiągnięte zadowalające porozumienie międzynarodowe, instalacje we wszystkich branżach narażonych na działanie energii otrzymają 100 bezpłatnych uprawnień w zakresie, w jakim wykorzystują najbardziej wydajną technologię. Przydział bezpłatnych uprawnień dla przemysłu ogranicza się do udziału emisji z tych sektorów w całkowitych emisjach w latach 2005-2007. Całkowita liczba uprawnień przydzielanych za darmo dla instalacji w sektorach przemysłu będzie się zmniejszać corocznie zgodnie ze spadkiem pułapu emisji. Państwa członkowskie mogą również zrekompensować niektórym instalacjom koszty CO2 ponoszone w cenach energii elektrycznej, jeżeli koszty CO2 mogłyby narazić je na ryzyko ucieczki emisji. Komisja zobowiązała się zmienić wytyczne wspólnotowe w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska w tym zakresie. Zobacz odpowiedź na pytanie 15 poniżej. Poziom licytacji uprawnień dla niepojawnionych sektorów zwiększy się w sposób liniowy, zgodnie z propozycją Komisji, ale zamiast osiągnąć 100 do 2020 r., Osiągnie 70, aby osiągnąć 100 do 2027 r. Zgodnie z propozycją Komisji 10 uprawnień do sprzedaży w drodze licytacji zostanie rozdzielonych z państw członkowskich o wysokim dochodzie na głowę mieszkańca o niskim dochodzie na mieszkańca w celu wzmocnienia zdolności finansowej tych ostatnich do inwestowania w technologie przyjazne dla klimatu. Dodano przepis dotyczący innego mechanizmu redystrybucji 2 uprawnień sprzedawanych na aukcji, aby uwzględnić państwa członkowskie, które w 2005 r. Osiągnęły redukcję o co najmniej 20 emisji gazów cieplarnianych w porównaniu z rokiem odniesienia określonym w protokole z Kioto. Udział przychodów ze sprzedaży w drodze licytacji, które państwa członkowskie są zalecane do walki i dostosowania się do zmian klimatu, głównie w UE, ale także w krajach rozwijających się, podniesiono z 20 do 50. Tekst przewiduje dodatki do proponowanego dozwolonego poziomu wykorzystania kredytów JICDM w scenariuszu 20 dla istniejących operatorów, którzy otrzymali najniższe budżety na import i wykorzystywanie takich kredytów w związku z alokacjami i dostępem do kredytów w latach 2008-2017. Nowe sektory, nowe podmioty w okresach 2017-2020 i 2008-2017 również będą mogły korzystać z kredytów. Całkowita kwota kredytów, które mogą być wykorzystane, nie przekroczy jednak 50% redukcji w latach 2008-2020. W oparciu o bardziej restrykcyjną redukcję emisji w kontekście satysfakcjonującego porozumienia międzynarodowego, Komisja może zezwolić na dodatkowy dostęp do jednostek CER i ERU dla operatorów w systemie wspólnotowym. Zobacz odpowiedź na pytanie 20 poniżej. Przychody ze sprzedaży 300 milionów uprawnień do emisji z rezerwy nowych instalacji zostaną wykorzystane do wspierania do 12 projektów demonstracyjnych dotyczących wychwytywania i składowania dwutlenku węgla oraz projektów demonstrujących innowacyjne technologie energii odnawialnej. Do tego mechanizmu finansowania dołączono szereg warunków. Zobacz odpowiedź na pytanie 30 poniżej. Możliwość rezygnacji z małych instalacji spalania, pod warunkiem że podlegają one równoważnym środkom, została rozszerzona na wszystkie małe instalacje niezależnie od działalności, próg emisji został podniesiony z 10 000 do 25 000 ton CO 2 rocznie, a próg instalacje spalania muszą ponadto zostać podniesione z 25MW do 35MW. Przy tych podwyższonych progach udział emisji objętych ochroną, które potencjalnie mogłyby zostać wyłączone z systemu handlu uprawnieniami do emisji, staje się znaczny, w związku z czym dodano przepis, aby umożliwić odpowiednie zmniejszenie limitu uprawnień w całej UE. Czy nadal będą dostępne krajowe plany rozdziału (NAP)? W swoich krajowych planach rozdziału na pierwsze (2005-2007) i drugie (2008-2017) okresy handlowe państwa członkowskie ustaliły całkowitą liczbę uprawnień, które mają zostać wydane, oraz sposób, w jaki te zostaną przydzielone do odpowiednich instalacji. Takie podejście spowodowało znaczne różnice w zasadach przydziału, tworząc zachętę dla każdego państwa członkowskiego do faworyzowania własnego przemysłu i doprowadziło do dużej złożoności. Począwszy od trzeciego okresu rozliczeniowego, obowiązywać będzie jeden ogólnounijny pułap, a uprawnienia będą przyznawane na podstawie zharmonizowanych zasad. Krajowe plany rozdziału nie będą zatem już potrzebne. W jaki sposób zostanie ustalony pułap emisji w fazie 3 Zasady obliczania pułapu obowiązującego w całej UE są następujące: Od 2017 r. Całkowita liczba uprawnień będzie się zmniejszać corocznie w sposób liniowy. Punktem wyjścia dla tej linii jest średnia całkowita liczba uprawnień (pułap fazy 2) wydawanych przez państwa członkowskie na okres 2008-2017, dostosowana w celu odzwierciedlenia rozszerzonego zakresu systemu z 2017 r., A także wszelkich małych instalacji, które państwa członkowskie Państwa zdecydowały się wykluczyć. Czynnik liniowy, o który zmniejszy się roczna kwota, wynosi 1,74 w stosunku do pułapu fazy 2. Punktem wyjściowym do określenia liniowego współczynnika 1,74 jest 20 całkowita redukcja gazów cieplarnianych w porównaniu z 1990 r., Co odpowiada 14 redukcji w porównaniu z 2005 r. Jednak większe zapotrzebowanie na EU ETS jest większe, ponieważ tańsze jest zmniejszenie emisje w sektorach objętych ETS. Podział minimalizujący ogólny koszt redukcji wynosi: 21 redukcji emisji w sektorze EU ETS w porównaniu do 2005 r. Do 2020 r. O około 10 punktów procentowych w porównaniu do 2005 r. W sektorach nieobjętych systemem EU ETS. Obniżenie emisji o 21 w 2020 r. Powoduje ograniczenie w ramach ETS w 2020 r. Maksymalnie 1720 milionów uprawnień i oznacza średni limit w fazie 3 (2017-2020) w wysokości około 1846 milionów uprawnień i zmniejszenie o 11 w porównaniu z pułapem fazy 2. Wszystkie podane liczby bezwzględne odpowiadają pokryciu na początku drugiego okresu handlu, a zatem nie uwzględniają lotnictwa, które zostanie dodane w 2017 r., Oraz innych sektorów, które zostaną dodane w fazie 3. Ostateczne dane dotyczące rocznych limitów emisji w fazie 3 zostanie określone i opublikowane przez Komisję do dnia 30 września 2017 r. W jaki sposób zostanie określony limit emisji wykraczający poza fazę 3? Współczynnik liniowy wynoszący 1,74 wykorzystywany do określenia limitu etapu 3 będzie nadal obowiązywać po zakończeniu okresu handlowego w 2020 i określi górny limit dla czwartego okresu handlowego (2021-2028) i później. Może on zostać zmieniony najpóźniej do 2025 r. W rzeczywistości znaczące redukcje emisji o 60-80 w porównaniu do 1990 r. Będą konieczne do 2050 r., Aby osiągnąć strategiczny cel ograniczenia globalnego wzrostu średniej temperatury do nie więcej niż 2C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej. Limit uprawnień do emisji w całej UE zostanie określony dla każdego roku. Czy zmniejszy to elastyczność dla przedmiotowych instalacji Nie, elastyczność instalacji nie zostanie w ogóle zmniejszona. In any year, the allowances to be auctioned and distributed have to be issued by the competent authorities by 28 February. The last date for operators to surrender allowances is 30 April of the year following the year in which the emissions took place. So operators receive allowances for the current year before they have to surrender allowances to cover their emissions for the previous year. Allowances remain valid throughout the trading period and any surplus allowances can now be banked for use in subsequent trading periods. In this respect nothing will change. The system will remain based on trading periods, but the third trading period will last eight years, from 2017 to 2020, as opposed to five years for the second phase from 2008 to 2017. For the second trading period Member States generally decided to allocate equal total quantities of allowances for each year. The linear decrease each year from 2017 will correspond better to expected emissions trends over the period. What are the tentative annual ETS cap figures for the period 2017 to 2020 The tentative annual cap figures are as follows: These figures are based on the scope of the ETS as applicable in phase 2 (2008 to 2017), and the Commissions decisions on the national allocation plans for phase 2, amounting to 2083 million tonnes. These figures will be adjusted for several reasons. Firstly, adjustment will be made to take into account the extensions of the scope in phase 2, provided that Member States substantiate and verify their emissions accruing from these extensions. Secondly, adjustment will be made with respect to further extensions of the scope of the ETS in the third trading period. Thirdly, any opt-out of small installations will lead to a corresponding reduction of the cap. Fourthly, the figures do not take account of the inclusion of aviation, nor of emissions from Norway, Iceland and Liechtenstein. Will allowances still be allocated for free Yes. Industrial installations will receive transitional free allocation. And in those Member States that are eligible for the optional derogation, power plants may, if the Member State so decides, also receive free allowances. It is estimated that at least half of the available allowances as of 2017 will be auctioned. While the great majority of allowances has been allocated free of charge to installations in the first and second trading periods, the Commission proposed that auctioning of allowances should become the basic principle for allocation. This is because auctioning best ensures the efficiency, transparency and simplicity of the system and creates the greatest incentive for investments in a low-carbon economy. It best complies with the polluter pays principle and avoids giving windfall profits to certain sectors that have passed on the notional cost of allowances to their customers despite receiving them for free. How will allowances be handed out for free By 31 December 2017, the Commission will adopt EU-wide rules, which will be developed under a committee procedure (Comitology). These rules will fully harmonise allocations and thus all firms across the EU with the same or similar activities will be subject to the same rules. The rules will ensure as far as possible that the allocation promotes carbon-efficient technologies. The adopted rules provide that to the extent feasible, allocations are to be based on so-called benchmarks, e. g. a number of allowances per quantity of historical output. Such rules reward operators that have taken early action to reduce greenhouse gases, better reflect the polluter pays principle and give stronger incentives to reduce emissions, as allocations would no longer depend on historical emissions. All allocations are to be determined before the start of the third trading period and no ex-post adjustments will be allowed. Which installations will receive free allocations and which will not How will negative impacts on competitiveness be avoided Taking into account their ability to pass on the increased cost of emission allowances, full auctioning is the rule from 2017 onwards for electricity generators. However, Member States who fulfil certain conditions relating to their interconnectivity or their share of fossil fuels in electricity production and GDP per capita in relation to the EU-27 average, have the option to temporarily deviate from this rule with respect to existing power plants. The auctioning rate in 2017 is to be at least 30 in relation to emissions in the first period and has to increase progressively to 100 no later than 2020. If the option is applied, the Member State has to undertake to invest in improving and upgrading of the infrastructure, in clean technologies and in diversification of their energy mix and sources of supply for an amount to the extent possible equal to the market value of the free allocation. In other sectors, allocations for free will be phased out progressively from 2017, with Member States agreeing to start at 20 auctioning in 2017, increasing to 70 auctioning in 2020 with a view to reaching 100 in 2027. However, an exception will be made for installations in sectors that are found to be exposed to a significant risk of carbon leakage. This risk could occur if the EU ETS increased production costs so much that companies decided to relocate production to areas outside the EU that are not subject to comparable emission constraints. The Commission will determine the sectors concerned by 31 December 2009. To do this, the Commission will assess inter alia whether the direct and indirect additional production costs induced by the implementation of the ETS Directive as a proportion of gross value added exceed 5 and whether the total value of its exports and imports divided by the total value of its turnover and imports exceeds 10. If the result for either of these criteria exceeds 30, the sector would also be considered to be exposed to a significant risk of carbon leakage. Installations in these sectors would receive 100 of their share in the annually declining total quantity of allowances for free. The share of these industries emissions is determined in relation to total ETS emissions in 2005 to 2007. CO 2 costs passed on in electricity prices could also expose certain installations to the risk of carbon leakage. In order to avoid such risk, Member States may grant a compensation with respect to such costs. In the absence of an international agreement on climate change, the Commission has undertaken to modify the Community guidelines on state aid for environmental protection in this respect. Under an international agreement which ensures that competitors in other parts of the world bear a comparable cost, the risk of carbon leakage may well be negligible. Therefore, by 30 June 2017, the Commission will carry out an in-depth assessment of the situation of energy-intensive industry and the risk of carbon leakage, in the light of the outcome of the international negotiations and also taking into account any binding sectoral agreements that may have been concluded. The report will be accompanied by any proposals considered appropriate. These could potentially include maintaining or adjusting the proportion of allowances received free of charge to industrial installations that are particularly exposed to global competition or including importers of the products concerned in the ETS. Who will organise the auctions and how will they be carried out Member States will be responsible for ensuring that the allowances given to them are auctioned. Each Member State has to decide whether it wants to develop its own auctioning infrastructure and platform or whether it wants to cooperate with other Member States to develop regional or EU-wide solutions. The distribution of the auctioning rights to Member States is largely based on emissions in phase 1 of the EU ETS, but a part of the rights will be redistributed from richer Member States to poorer ones to take account of the lower GDP per head and higher prospects for growth and emissions among the latter. It is still the case that 10 of the rights to auction allowances will be redistributed from Member States with high per capita income to those with low per capita income in order to strengthen the financial capacity of the latter to invest in climate friendly technologies. However, a provision has been added for another redistributive mechanism of 2 to take into account Member States which in 2005 had achieved a reduction of at least 20 in greenhouse gas emissions compared with the reference year set by the Kyoto Protocol. Nine Member States benefit from this provision. Any auctioning must respect the rules of the internal market and must therefore be open to any potential buyer under non-discriminatory conditions. By 30 June 2017, the Commission will adopt a Regulation (through the comitology procedure) that will provide the appropriate rules and conditions for ensuring efficient, coordinated auctions without disturbing the allowance market. How many allowances will each Member State auction and how is this amount determined All allowances which are not allocated free of charge will be auctioned. A total of 88 of allowances to be auctioned by each Member State is distributed on the basis of the Member States share of historic emissions under the EU ETS. For purposes of solidarity and growth, 12 of the total quantity is distributed in a way that takes into account GDP per capita and the achievements under the Kyoto-Protocol. Which sectors and gases are covered as of 2017 The ETS covers installations performing specified activities. Since the start it has covered, above certain capacity thresholds, power stations and other combustion plants, oil refineries, coke ovens, iron and steel plants and factories making cement, glass, lime, bricks, ceramics, pulp, paper and board. As for greenhouse gases, it currently only covers carbon dioxide emissions, with the exception of the Netherlands, which has opted in emissions from nitrous oxide. As from 2017, the scope of the ETS will be extended to also include other sectors and greenhouse gases. CO 2 emissions from petrochemicals, ammonia and aluminium will be included, as will N2O emissions from the production of nitric, adipic and glyocalic acid production and perfluorocarbons from the aluminium sector. The capture, transport and geological storage of all greenhouse gas emissions will also be covered. These sectors will receive allowances free of charge according to EU-wide rules, in the same way as other industrial sectors already covered. As of 2017, aviation will also be included in the EU ETS. Will small installations be excluded from the scope A large number of installations emitting relatively low amounts of CO 2 are currently covered by the ETS and concerns have been raised over the cost-effectiveness of their inclusion. As from 2017, Member States will be allowed to remove these installations from the ETS under certain conditions. The installations concerned are those whose reported emissions were lower than 25 000 tonnes of CO 2 equivalent in each of the 3 years preceding the year of application. For combustion installations, an additional capacity threshold of 35MW applies. In addition Member States are given the possibility to exclude installations operated by hospitals. The installations may be excluded from the ETS only if they will be covered by measures that will achieve an equivalent contribution to emission reductions. How many emission credits from third countries will be allowed For the second trading period, Member States allowed their operators to use significant quantities of credits generated by emission-saving projects undertaken in third countries to cover part of their emissions in the same way as they use ETS allowances. The revised Directive extends the rights to use these credits for the third trading period and allows a limited additional quantity to be used in such a way that the overall use of credits is limited to 50 of the EU-wide reductions over the period 2008-2020. For existing installations, and excluding new sectors within the scope, this will represent a total level of access of approximately 1.6 billion credits over the period 2008-2020. In practice, this means that existing operators will be able to use credits up to a minimum of 11 of their allocation during the period 2008-2017, while a top-up is foreseen for operators with the lowest sum of free allocation and allowed use of credits in the 2008-2017 period. New sectors and new entrants in the third trading period will have a guaranteed minimum access of 4.5 of their verified emissions during the period 2017-2020. For the aviation sector, the minimum access will be 1.5. The precise percentages will be determined through comitology. These projects must be officially recognised under the Kyoto Protocols Joint Implementation (JI) mechanism (covering projects carried out in countries with an emissions reduction target under the Protocol) or Clean Development Mechanism (CDM) (for projects undertaken in developing countries). Credits from JI projects are known as Emission Reduction Units (ERUs) while those from CDM projects are called Certified Emission Reductions (CERs). On the quality side only credits from project types eligible for use in the EU trading scheme during the period 2008-2017 will be accepted in the period 2017-2020. Furthermore, from 1 January 2017 measures may be applied to restrict the use of specific credits from project types. Such a quality control mechanism is needed to assure the environmental and economic integrity of future project types. To create greater flexibility, and in the absence of an international agreement being concluded by 31 December 2009, credits could be used in accordance with agreements concluded with third countries. The use of these credits should however not increase the overall number beyond 50 of the required reductions. Such agreements would not be required for new projects that started from 2017 onwards in Least Developed Countries. Based on a stricter emissions reduction in the context of a satisfactory international agreement . additional access to credits could be allowed, as well as the use of additional types of project credits or other mechanisms created under the international agreement. However, once an international agreement has been reached, from January 2017 onwards only credits from projects in third countries that have ratified the agreement or from additional types of project approved by the Commission will be eligible for use in the Community scheme. Will it be possible to use credits from carbon sinks like forests No. Before making its proposal, the Commission analysed the possibility of allowing credits from certain types of land use, land-use change and forestry (LULUCF) projects which absorb carbon from the atmosphere. It concluded that doing so could undermine the environmental integrity of the EU ETS, for the following reasons: LULUCF projects cannot physically deliver permanent emissions reductions. Insufficient solutions have been developed to deal with the uncertainties, non-permanence of carbon storage and potential emissions leakage problems arising from such projects. The temporary and reversible nature of such activities would pose considerable risks in a company-based trading system and impose great liability risks on Member States. The inclusion of LULUCF projects in the ETS would require a quality of monitoring and reporting comparable to the monitoring and reporting of emissions from installations currently covered by the system. This is not available at present and is likely to incur costs which would substantially reduce the attractiveness of including such projects. The simplicity, transparency and predictability of the ETS would be considerably reduced. Moreover, the sheer quantity of potential credits entering the system could undermine the functioning of the carbon market unless their role were limited, in which case their potential benefits would become marginal. The Commission, the Council and the European Parliament believe that global deforestation can be better addressed through other instruments. For example, using part of the proceeds from auctioning allowances in the EU ETS could generate additional means to invest in LULUCF activities both inside and outside the EU, and may provide a model for future expansion. In this respect the Commission has proposed to set up the Global Forest Carbon Mechanism that would be a performance-based system for financing reductions in deforestation levels in developing countries. Besides those already mentioned, are there other credits that could be used in the revised ETS Yes. Projects in EU Member States which reduce greenhouse gas emissions not covered by the ETS could issue credits. These Community projects would need to be managed according to common EU provisions set up by the Commission in order to be tradable throughout the system. Such provisions would be adopted only for projects that cannot be realised through inclusion in the ETS. The provisions will seek to ensure that credits from Community projects do not result in double-counting of emission reductions nor impede other policy measures to reduce emissions not covered by the ETS, and that they are based on simple, easily administered rules. Are there measures in place to ensure that the price of allowances wont fall sharply during the third trading period A stable and predictable regulatory framework is vital for market stability. The revised Directive makes the regulatory framework as predictable as possible in order to boost stability and rule out policy-induced volatility. Important elements in this respect are the determination of the cap on emissions in the Directive well in advance of the start of the trading period, a linear reduction factor for the cap on emissions which continues to apply also beyond 2020 and the extension of the trading period from 5 to 8 years. The sharp fall in the allowance price during the first trading period was due to over-allocation of allowances which could not be banked for use in the second trading period. For the second and subsequent trading periods, Member States are obliged to allow the banking of allowances from one period to the next and therefore the end of one trading period is not expected to have any impact on the price. A new provision will apply as of 2017 in case of excessive price fluctuations in the allowance market. If, for more than six consecutive months, the allowance price is more than three times the average price of allowances during the two preceding years on the European market, the Commission will convene a meeting with Member States. If it is found that the price evolution does not correspond to market fundamentals, the Commission may either allow Member States to bring forward the auctioning of a part of the quantity to be auctioned, or allow them to auction up to 25 of the remaining allowances in the new entrant reserve. The price of allowances is determined by supply and demand and reflects fundamental factors like economic growth, fuel prices, rainfall and wind (availability of renewable energy) and temperature (demand for heating and cooling) etc. A degree of uncertainty is inevitable for such factors. The markets, however, allow participants to hedge the risks that may result from changes in allowances prices. Are there any provisions for linking the EU ETS to other emissions trading systems Yes. One of the key means to reduce emissions more cost-effectively is to enhance and further develop the global carbon market. The Commission sees the EU ETS as an important building block for the development of a global network of emission trading systems. Linking other national or regional cap-and-trade emissions trading systems to the EU ETS can create a bigger market, potentially lowering the aggregate cost of reducing greenhouse gas emissions. The increased liquidity and reduced price volatility that this would entail would improve the functioning of markets for emission allowances. This may lead to a global network of trading systems in which participants, including legal entities, can buy emission allowances to fulfil their respective reduction commitments. The EU is keen to work with the new US Administration to build a transatlantic and indeed global carbon market to act as the motor of a concerted international push to combat climate change. While the original Directive allows for linking the EU ETS with other industrialised countries that have ratified the Kyoto Protocol, the new rules allow for linking with any country or administrative entity (such as a state or group of states under a federal system) which has established a compatible mandatory cap-and-trade system whose design elements would not undermine the environmental integrity of the EU ETS. Where such systems cap absolute emissions, there would be mutual recognition of allowances issued by them and the EU ETS. What is a Community registry and how does it work Registries are standardised electronic databases ensuring the accurate accounting of the issuance, holding, transfer and cancellation of emission allowances. As a signatory to the Kyoto Protocol in its own right, the Community is also obliged to maintain a registry. This is the Community Registry, which is distinct from the registries of Member States. Allowances issued from 1 January 2017 onwards will be held in the Community registry instead of in national registries. Will there be any changes to monitoring, reporting and verification requirements The Commission will adopt a new Regulation (through the comitology procedure) by 31 December 2017 governing the monitoring and reporting of emissions from the activities listed in Annex I of the Directive. A separate Regulation on the verification of emission reports and the accreditation of verifiers should specify conditions for accreditation, mutual recognition and cancellation of accreditation for verifiers, and for supervision and peer review as appropriate. What provision will be made for new entrants into the market Five percent of the total quantity of allowances will be put into a reserve for new installations or airlines that enter the system after 2017 (new entrants). The allocations from this reserve should mirror the allocations to corresponding existing installations. A part of the new entrant reserve, amounting to 300 million allowances, will be made available to support the investments in up to 12 demonstration projects using the carbon capture and storage technology and demonstration projects using innovative renewable energy technologies. There should be a fair geographical distribution of the projects. In principle, any allowances remaining in the reserve shall be distributed to Member States for auctioning. The distribution key shall take into account the level to which installations in Member States have benefited from this reserve. What has been agreed with respect to the financing of the 12 carbon capture and storage demonstration projects requested by a previous European Council The European Parliaments Environment Committee tabled an amendment to the EU ETS Directive requiring allowances in the new entrant reserve to be set aside in order to co-finance up to 12 demonstration projects as requested by the European Council in spring 2007. This amendment has later been extended to include also innovative renewable energy technologies that are not commercially viable yet. Projects shall be selected on the basis of objective and transparent criteria that include requirements for knowledge sharing. Support shall be given from the proceeds of these allowances via Member States and shall be complementary to substantial co-financing by the operator of the installation. No project shall receive support via this mechanism that exceeds 15 of the total number of allowances (i. e. 45 million allowances) available for this purpose. The Member State may choose to co-finance the project as well, but will in any case transfer the market value of the attributed allowances to the operator, who will not receive any allowances. A total of 300 million allowances will therefore be set aside until 2018 for this purpose. What is the role of an international agreement and its potential impact on EU ETS When an international agreement is reached, the Commission shall submit a report to the European Parliament and the Council assessing the nature of the measures agreed upon in the international agreement and their implications, in particular with respect to the risk of carbon leakage. On the basis of this report, the Commission shall then adopt a legislative proposal amending the present Directive as appropriate. For the effects on the use of credits from Joint Implementation and Clean Development Mechanism projects, please see the reply to question 20. What are the next steps Member States have to bring into force the legal instruments necessary to comply with certain provisions of the revised Directive by 31 December 2009. This concerns the collection of duly substantiated and verified emissions data from installations that will only be covered by the EU ETS as from 2017, and the national lists of installations and the allocation to each one. For the remaining provisions, the national laws, regulations and administrative provisions only have to be ready by 31 December 2017. The Commission has already started the work on implementation. For example, the collection and analysis of data for use in relation to carbon leakage is ongoing (list of sectors due end 2009). Work is also ongoing to prepare the Regulation on timing, administration and other aspects of auctioning (due by June 2017), the harmonised allocation rules (due end 2017) and the two Regulations on monitoring and reporting of emissions and verification of emissions and accreditation of verifiers (due end 2017).